Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/22

— 18 —

sierdzia, bez ustanku, drobniutki, ledwie dostrzegalny, a zimny i przejmujący do kości.
 — Biedaczysko — rzekł gruby jegomość w paltocie z podniesionym do góry kołnierzem — umierać tak młodo... Średnia przyjemność, słowo honoru daję.
 — I zostawić taką młodą i ładną żoneczkę — wtrącił młody człowiek w płaszczu, z wąsikami zakręconymi do góry.
 — Ach, młodą, prawda, — rzekł gruby — ale wy jesteście od tego, żebyście ją pocieszali
 — To prawda — wtrącił trzeci — pocieszaćby można, bo kobieta ładna bez zaprzeczenia, ale majątku, to zdaje się niewiele.
 — Co za gadanie! Nieboszczyk pieniądze składał, oszczędny był ogromnie. Każdy grosz obejrzał dziesięć razy zanim go wydał.
 — Nikt jego kapitałów nie liczył. Taka rzecz zawodna. Ja pamiętam, że ojciec pięknej wdowy uchodził za bogacza, a po śmierci pokazało się, że nie ma nic.
 — Tym razem rzecz jest pewna.
 — Jakim sposobem?
 — Wdowa ma plac.
 — To nieboszczyk miał, ale nie wdowa. Teraz mogą zabrać go krewni nieboszczyka.
 — Co się panu zdaje?! Nieboszczyk zda-