Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/48

— 44 —

 — Dla czego ojciec dziś tak strasznie marudzi? — zapytał młody człowiek.
 — Ja nie marudzę bynajmniej, tylko mówię i ostrzegam, że w takim razie ostrożności nigdy za wiele nie jest... Naprzykład, powiadają: wdowa, bogata i posiada plac. Co do wdowieństwa nie kwestyonuję i nie zaprzeczam — jest wdowa; co do bogactwa — nie liczyłem jej pieniędzy, a co do placu, nie widziałem placu.
 — To ojciec zobaczy.
 — Właśnie po to idę. Męczę się, wyłamuję nogi po fatalnym bruku, aby sprawdzić...
 — Ojciec się zmęczył... to prawda. Wstąpmy gdzie, odpocząć. Ja proszę.
 — To mnie nie znasz, kochany synku... Pierwej trzeba zamiar spełnić — a później odpoczywać. Wracając, chętnie z zaproszenia skorzystam...
 — Jak ojciec uważa, żeby tylko zmęczenie nie zaszkodziło, o to się obawiam.
 — Nie takie ja kursa odbywam! Cóż ci się zdaje, żem już taki stary i niedołężny. Siedmdziesiąt lat skończę dopiero za trzy kwartały, a przecież żyją ludzie do stu i cieszą się przytomnością umysłu i zdrowiem...
 — Daj Boże ojcu jak najdłużej... Z całego serca życzę.
 — Dziękuję ci mój synu; wiem, że je-