Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/59

— 55 —

wie bardzo ciekawą historyę o tej kobiecie, jeżeli zechcecie posłuchać.
 — Owszem, słuchamy...
 — Nie mamy też na teraz nic lepszego do roboty.
 — To było dawno, może dwadzieścia, albo dwadzieścia kilka lat temu... Jedna pani, tu w Warszawie, obywatelka porządna, miała swój własny dom na Walicowie, z podwórzem, z placem, a podobno i pieniądze... Pamiętam ją doskonale, tęga kobieta, okazała, no, jednem słowem, gmach! Naraz zaczęła chudnąć, ot tak sobie, ni z tego ni z owego, bez żadnej przyczyny... Mąż niezmiernie się zmartwił, zakłopotał...
 Tu opowiadanie przerwało się naraz.
 We drzwiach bawaryi ukazał się nagle pan Leon i ujrzawszy zgromadzonych zaczął się na cały głos śmiać.
 — Winszuję panom — zawołał, winszuję!
 — Czego u dyabła! — krzyknął pan Antoni.
 — Żeście się zgromadzili w takiej kompanii, zgodnie, porządnie, razem; jak gdyby szło o zawarcie jakiej bardzo korzystnej spółki.
 — A co komu do tego, pocośmy się tu zeszli... Przypadek tak zdarzył i dość. Nie cud przecie, że się ludzie w mieście spotykają.