Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/66

— 62 —

 — A tak.
 — Jakie? na tę wdowę?
 — To było wyraźne.
 — Jest też za czem kark kręcić?
 — To rzecz gustu, moi panowie. Przedewszystkiem wdowa.
 — No to co?
 — Kłaniam uniżenie! Wolę pannę, choćby była brzydsza, i biedniejsza Wdowa wspominać będzie nieboszczyka przy śniadaniu, obiedzie i kolacyi. Porównywać, i, naturalnie, zawsze nieboszczyk będzie lepszy niż żyjący, choćby dla tego, że go już nie ma...
 — E, gadanie, panie Leonie, kobieta ładna, co się zowie.
 — Nie tak bardzo.
 — Młoda.
 — Ma lat... no, nic chcę rachować. Wszystko jedno...
 — Dobra.
 — Phi, żeby nieboszczyk wstał z grobu, mógłby coś o tej dobroci powiedzieć. Wszystkie one dobre zdaleka...
 — Nie biedna...
 — Aha! przy tym placu, który dziś nie wart nic, będzie mogła wzbogacać się szydełkiem, albo włóczkową robotą. Ale co mnie do tego: Kto chce szczęścia szukać, niech szuka, ja nie przeszkadzam... ja nie szukam, lepiej pomówmy oto o czem innem.