Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/82

— 78 —

pewny siebie, ubrany elegancko i wyświeżony.
 — Dobry wieczór pani — rzekł z uśmiechem — jakże szacowne zdrowie?
 — Jak pan widzi...
 — Nie zaprasza mnie pani dalej?
 — Ależ z największą skwapliwością... Niech pan pozwoli, proszę, niech się pan rozgości i siada.
 Pan Leon usiadł i rzucił okiem na przymknięte drzwi sąsiedniego pokoju.
 — Pani tam? — zapytał.
 — Moja siostrzenica?
 — Tak.
 — Nie ma jej obecnie w domu
 — Wyszła?!
 — Pana to dziwi? Dla czego nie ma wychodzić? Kobieta wolna, bez żadnych obowiązków, jest panią swego czasu, upodobań i fantazyj.
 — No tak, ale sądziłem...
 — Proszę pana, nie ma nic gorszego, jak sądzić nie będąc właściwym sędzią.
 — Ale pytać wolno — odrzekł przygryzając wargi... — a ja właśnie radbym dowiedzieć się, dokąd poszła?
 — Nie umiem zaspokoić ciekawości łaskawego pana, siostrzenica nie zwierza mi się dokąd idzie... I co mi zresztą do tego...