Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/83

— 79 —

Niech sobie idzie, sama, czy z kim... To jej rzecz.
 — Jakto z kim? Sądzę, że najczęściej z panią.
 — Nie zawsze, dziś naprzykład...
 — Towarzyszył jej kto?
 — Tak, poszedł z nią Filtuś
 — Cóż to za figura?
 — Piesek pokojowy. Bardzo ładny, biały pinczer.
 Pan Leon poruszył się niecierpliwie.
 — Nie przypuszcza pani chyba — rzekł — żeby mógł mnie obchodzić jakiś tam biały pinczer
 — Zkąd ja mogę wiedzieć, co łaskawego pana obchodzi, a co nie?
 — Pytałem o pani siostrzenicę, a pani opowiada mi o psie...
 — O siostrzenicę! Prawda. Nie skąpiłam przecież informacyi. Ma się dobrze, jest zdrowa, wyszła nie wiem dokąd, wróci niewiadomo kiedy. — Czegóż jeszcze więcej panu potrzeba?
 — Niech no pani nie żartuje. Wiadomo pani kto jestem, jakie moje stanowisko, jakie uczciwe i poważne zamiary.
 — Zamiary! no, proszę, zamiary... Zkądżeż ja, biedna kobiecina, mogę przeniknąć myśli pańskie?! Wolno panu mieć zamiar kupić dom, postawić fabrykę, browar, co