Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/99

— 95 —

obowiązek. Ciekawam jednak, zkąd się to zaproszenie wzięło?
 — Podobno imieniny
 — Na których oczywiście będzie ten stary żminda, ze swoim laleczkowatym synalkiem.
 — Nie wiem, ciociu, nie wspominano o tem.
 — Może chcesz się założyć?
 — Na cóż? Zresztą, wszystko mi jedno kto będzie.
 — Ale, à propos gości; zapomniałam ci powiedzieć, że podczas twej nieobecności złożył nam wizytę szanowny pan Leon.
 — I może ciocia postąpiła z nim tak samo, jak z owymi kupcami?
 — Żałuję niezmiernie, żem tego nie zrobiła, ale nie wypadało. Przyjęłam go, prosiłam siedzieć i bawiliśmy się oboje nader interesującą rozmową, ma się rozumieć o tobie...
 — Tak?
 — Dowiedziałam się ciekawych rzeczy. Naprzód, że cię szalenie kocha, powtóre, że bez ciebie żyć nie może, potrzecie, że jest już pewny najzupełniejszej wzajemności z twojej strony.
 — Proszę! co znowuż!! Zkąd-że ta pewność?!
 — Nie wiem; może mu to powiedziałaś.