Strona:Klemens Junosza - Wilki Wesołego!.djvu/13

 — Co pan chcesz? — spytałem niechętnie.
 — Panie kimorniku, powiedz pan, czy od wielgie chodzenie może sze zrobić feler na wątrobe?
 — Nie chcę pana straszyć...
 — Jakto nastraszyć? czem pan mnie może straszyć?
 — Tak, ale widzi pan, znałem jedną kupcową bardzo wspaniałą damę, dobrej tuszy i... z felerem: Otóż poszła ona raz za miasto, na spacer, dość nawet daleko; zaskoczyła ją burza, więc biegła prędko do domu, zadyszała się... zmęczyła.
 — Nu, i co z tego buło?
 — I nieszczęście stało się... umarła.
 Fajn usiadł.
 — Panie kimorniku — rzekł prawie z płaczem — panie kimorniku, pan potrzebujesz trochę sobie odpocząć.
 — Ja nie — owszem, ja nawet lubię ruch?
 — Daj pan spokój — na co taki ruch? Tamta kupcowa...
 — Eh! głupstwo... panie Fajn, prędzej czy później to mała różnica, przecież każdy musi umierać...
 — Nie powiedz pan to! panie kimorniku, ja pana proszę, siądź pan sobie. Bogu dzięki, ziemia duża, nie potrzebujesz pan kimorne płacić.
 — Nie zdążymy, — szepnąłem.
 — Nie bój się pan, może jaka fura nadjedzie, zabierze nas.
 Usiadłem.
 Przez chwilę milczeliśmy. Fajn położył się