Strona:Klemens Junosza - Wilki Wesołego!.djvu/16

o niego martwił? Ja się tylko pytam, dlaczego un pana kimornika nie zjadł?
 — Jak pan widzisz, nie jestem otyły, nawet bardzo szczupły jestem... same kości i skóra.
 — Pfe! cóż to?... un tak lubi tłuste mięso, ten rozbójnik?!
 — On jest taki mądry, że jak wpadnie w stado owiec, to zawsze najtłuściejszą chwyta. Zapytaj się pan chłopów, oni dobrze się na tem znają...
 — Panie kimorniku, ja sobie siądę!...
 — Kto z panem dojdzie do ładu? — dopiero siadamy, znów idziemy i znów siadamy... trzeba się zdecydować albo tak, albo tak...
 — Mój panie kimorniku, mój złoty, panie kimorniku! — ja sobie trochę siądę... Pan wiesz, że ja mam, za pozwoleniem, feler i inną słaboszcz też mam, co jeszcze gorsze niż feler. Bardzo brzydka słabość. Miej pan miłosierność... siądźmy trochę...
 — Ha, cóż mam robić? siadajmy.
 — Ale trzymaj pan swoje strzelbe w garści... ja pana proszę, trzymaj pan mocno!
 — Poco?
 — Od wszelkiego wypadku... Powiedz pan, panie kimorniku, czy taki wilk idzie sam, czy, broń Boże, w kupe?
 — Zwykle chodzi całym kahałem.
 — Wiele ich może być w takie kompanije?
 — Rozmaicie, czasem sześciu, dziesięciu, dwudziestu...
 — A pański strzelba wiele może strzelić?
 — Dwa razy.