Strona:Klemens Junosza - Wilki i inne szkice i obrazki.djvu/197

NOWY DZIEDZIC.

187

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

przypuszczenie nie pozbawione jest pewnéj dozy trafnéj obserwacyi.
 — Pochlebiam sobie, że jestem twoją rodzoną córką, papo.
 — No — tak, i winszuję sobie tego, ale wracając do kwestyi — do czego twoja rozmowa prowadzi?
 — Do jednego tylko zapytania, proszę papy.

— Nieźle bawimy się tutaj — rzekł ojciec. (Str. 185.)

 — Mianowicie...
 — Po co myśmy tu przyjechali właściwie?
 — Jak to po co? cóż to za pytanie?
 — Bardzo proste — w jakim celu?
 — No... żeby na wsi mieszkać, gospodarować... wreszcie to daje przecież jakieś stanowisko.
 Panna Regina ramionami ruszyła.