Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/120

list napisać, ale wołają mnie na jakąś wycieczkę, więc muszę pióro odłożyć...“
 Właśnie panna Wanda czytała ten list, gdy regent z miasta nadjechał. Pobiegła go powitać.
 — Cóż to panna czytała? — zapytał.
 — List, ojczulku.
 — Naturalnie sekret.
 — Niech ojciec przeczyta — odrzekła, podając pismo regentowi.
 — Nie chcę badać tajemnic; może to pannie być przykrem.
 — Przeciwnie, bardzo proszę. Chciałabym ojca przekonać, że tajemnic żadnych nie mam, zwłaszcza dla ojca.
 — Jeżeli chcesz koniecznie, przeczytam trochę później. Tymczasem niech-no panna Wanda pobiegnie do cioci; trzeba coś przysposobić. Goście będą.
 — Dziś?
 — Tak.
 — Czy wolno zapytać ile osób?
 — Nie wiem, trzech panów, może czterech, jak zwykle — wint.
 — Ach, jak to dobrze! jak doskonale! — zawołała z radością.
 Regent spojrzał na córkę zdziwiony.
 — Nie rozumiem — rzekł, — co pannę Wandę właściwie tak cieszy; w winta przecież nie grywasz, a nawet odezwałaś się parę razy, że to musi być zabawka bardzo nudna.