Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/15

 — Nic pilnego, powiedz ty wprzód, co masz do powiedzenia, ja mogę zaczekać, choćby do jutra.
 — Do jutra! a jam tak ciekawa, co to może być?
 — Ucz się, panno, cierpliwości...
 — Niech ojciec raczy przejść na werendę, pogawędzimy przy kawie. Sami będziemy, gdyż ciocia ma nadzwyczajne zajęcie w śpiżarni i zapowiedziała swoją nieobecność. Proszę ojczulka! — rzekła z przymileniem, i ująwszy go pod rękę, zaprowadziła na werendę od strony ogrodu, — tu nam będzie doskonale...
 — Masz racyę. Tu zawsze dobrze, gdy pogoda.
 Zasiedli przy stole, panna Wanda przyrządziła kawę i podała ojcu.
 — Teraz — rzekła — gawędźmy. Niech mi ojczulek powie, czy istnieje w tych okolicach majątek zwany Młynków i do kogo należy?
 — Istnieje, ale na cóż ci to?
 — Chciałabym wiedzieć...
 — Młynków, moje dziecko, leży stąd o jakie pół dnia drogi dobrymi końmi; jest, a raczej był to majątek piękny, co się zowie. W ostatnich czasach, w ciągu lat pięciu lub sześciu, zmieniło się tam kilku właścicieli — obecnie, jeżeli się nie mylę, jest w posiadaniu Szmula Blaufisza, znanego dobrze spekulanta. Blaufisz kupił ten folwark na licytacyi, mogę ci nawet opowiedzieć detalicznie, jak to było...
 — Nie, ojczulku; cóż mnie obchodzić może