Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/159

 — Milczysz, bo nie możesz zaprzeczyć, a nie wiem dlaczego nie chcesz przypuszczenia mego potwierdzić.
 — A więc: tak! — i to właśnie jest mojem największem zmartwieniem.
 — Bolciu! co ty mówisz? miłość jest szczęściem, nie zmartwieniem.
 — Skąd ty możesz o tem wiedzieć?
 — Wiem, — odrzekła zarumieniona.
 — Dajmy pokój tej rozmowie, Anielciu; ona jest przykrą dla mnie...
 — O, tembardziej wytłómacz się jaśniej: co przykrego może być dla ciebie? Ja się cieszę, że taki a nie inny wybór chcesz zrobić, ja już pokochałam Wandzię jak siostrę, jak przyszłą twoją żonę...
 — To się nigdy nie stanie.
 — A to dlaczego?
 — Dla kilku przyczyn... Naprzód, nie dość jest kochać, trzeba i być kochanym.
 — Alboż nie jesteś?
 — Nie wiem, ale zdaje mi się, że nie...
 Panna Aniela roześmiała się.
 — O bracie, bracie — rzekła, — jesteś niesprawiedliwy.
 — Ja?
 — Ależ tak, tak, uparty grymaśniku! chyba nie chcesz widzieć, a ja ci powiadam — ja, że ona tylko o tobie myśli...
 — Mówiła ci to?..