Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/162

waniem strzelby, nie zauważył, że córka jest przy nim.
 — Ojczulku... — rzekła nieśmiało.
 — A, jesteś panna tu... Bardzo pięknie. Zapewne przyszłaś powiedzieć mi dzień dobry.
 — Tak — rzekła, — dzień dobry... Widzę, że ojczulek wybiera się na polowanie.
 — Właśnie, dziś idziemy we trzech; ale tym razem już na seryo. Bez łupu nie wrócimy. Śmiejecie się z nas panie, że niefortunnie strzelamy; otóż przekonam was dzisiaj, że nie święci garnki lepią...
 — Uważam, że ojczulek polubił tę rozrywkę.
 — Daję ci słowo, nie przypuszczałem nawet, że jestem taki Nemrod; żyłka myśliwska przebudziła się we mnie na starość. Dziś idziemy daleko; pan Bolesław ma nas zaprowadzić na jakieś bagna, gdzie podobno jest niesłychana moc ptactwa. Zrobimy istną rzeź. Wielka to szkoda, że panna nie jesteś chłopiec, bralibyśmy cię z sobą na polowanie.
 — To już zdaje się wszystko jedno.
 — Jak to?
 — Pojutrze mamy podobno wracać do dmu.
 — Już pojutrze? — zapytał regent zdziwiony.
 — Tak, tak...
 — No, szczególna rzecz, jak szybko czas leci...
 — Od ojczulka zależy, żeby termin przedłużyć.
 — O! o!.. co też panna mówi? Czy panna rozumie, co to znaczy termin?