Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/169

 — Niech panicz będzie spokojny, już moja w tem głowa, żeby strzelał i zabijał.
 — Będę wam bardzo wdzięczny.
 — To chodźmy, panie, ja się zaraz odzieję i strzelbinę wezmę, a i pieska czujnego zawołam.
 — Mamy wyżła...
 — Et! — rzekł, machnąwszy ręką, gajowy, — mó piesek za dziesięć wyżłów starczy; jedyny to psiak do każdej roboty.
 W kilka minut Michał był gotów, miał na sobie kubrak szary, czapkę z oberwanym daszkiem, przez ramię przewiesił torbę borsuczą, a w ręku trzymał strzelbę pojedynkę, długą, potłuczoną, w kilku miejscach drutem pospajaną.
 Świsnął przeciągle, i wnet z kryjówki jakiejś przybiegł piesek, niewielki, czarny podpalany, rasy nieokreślonej, pół-gończy, pół-kundel; przybiegł i zaczął się łasić do Michała.
 — Wielmożny paniczu — rzekł gajowy, — ten piesek więcej wart, niż dziesięć wyżłów, a tej strzelby nie oddałbym za najlepszą dubeltówkę, tak bije okrutnie. Idziemy...
 — Tylko nie wygadajcie się, Michale, że ja chodziłem po was; spotkaliśmy się przypadkiem.
 — Miarkuję.
 Regent z panem Feliksem dawno już byli na oznaczonem stanowisku; usiedli na ziemi, zapalili papierosy i czekali.
 — Gdzie on się podział? — dopytywał się regent.
 — Znajdzie się, niech pan będzie spokojny.