Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/204

 — Jest tu, proszę pana, Filipowy chłopiec, Maciek; jego można zostawić.
 — Niechże będzie i Maciek, tylko pamiętaj, że dziś przed nocą musimy być w domu.
 — Będziemy... Koniska wypoczęły i napasione; niemało-ć tu owsa i koniczyny zjadły.
 Stało się tak, jak przewidział Bolesław. Panna Wanda widziała wschód słońca z ganku, a wszyscy mieli sobie tyle do powiedzenia, że wyjazd blizko o dwie godziny był opóźniony.
 Matka Bolesława przy pożegnaniu rzekła do regenta:
 — Niech pan nie broni Wandzi, jeżeli zechce nauczyć się czego pożytecznego i do samodzielnej pracy się sposobić. Majątek dobra rzecz, ale nie trwała, przygotowanie do walki z losem — to dopiero posag...
 Bolesław w chwili rozstania był zamyślony! i milczący; podał rękę pannie Wandzie i pożegnał ją spojrzeniem. Anielka rzuciła się na szyję przyjaciółce i szepnęła za siebie i za brata:
 — Kochaj nas zawsze tak, jak my cię kochamy.
 — Do zobaczenia!
 — Bądźcie zdrowi!
 Mateusz przeżegnał się i ruszył, za nim podążył Filip, wiozący państwa Wolskich i dzieci, które pełnem żalu i smutku wejrzeniem żegnały Lasek, gdzie im było tak dobrze i swobodnie.
 — Do widzenia! do widzenia! — wołały maleń-