Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/205

stwa, chociaż ci, do których to pożegnanie było wystosowane, już tego słyszeć nie mogli.
 Bryczki zniknęły w tumanie kurzawy, a w Lasku na ganku długo jeszcze stał Bolesław z siostrą.
 — Smutno ci? — spytała Anielka.
 — Bardzo... — odrzekł.
 — Cierpliwości, braciszku. Niech cię to pocieszy, że i jej także jest smutno. Ja coś o tem wiem.
 — Anielciu!
 — Dość, dość, już i tak powiedziałam za dużo...
 W Pokornicy, przy karczmie, Mateusz konie zatrzymał.
 — Cóż to? popasać chcesz już? — zapytał regent,
 — A nie, jeno godziłoby się pożegnać...
 — Aha... z narzeczoną... Żegnajże się, żegnaj! byle nie za długo, mój ty zakochany młodzieńcze!
 Mateusz raźnie zeskoczył z kozła i zbliżył się do kobiety, oczekującej go przed karczmą. Zamienili z sobą słów kilka, poczem babina zbliżyła się do powozu.
 — Już niech go wielmożny pan — rzekła, całując w rękę regenta, — i wielmożna pani, i wielmożna panienka mają w swojej opiece...
 — Bądź spokojna, kobieto: włos mu z głowy nie spadnie...
 — Żeby jeno tych dwustu rubli nie utracił, bo to na gruut przeznaczone, a jakże bez gruntu chłopa wyżywić?
 Regent przyrzekł, że i nad tem czuwać będzie,