Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/209

 — Cóż tu słychać?
 — O! dużo słychać...
 — Cóż takiego?
 — Zegar na wieży trzy dni nie chodził, reparowali go; na przedmieściu góra się obsunęła, dwa domki rozebrali; żydowski rabin umarł, pochowano go przed tygodniem; naprzeciwko okradli sklep; cukier zdrożał; majątek Ząbki sprzedany; pan Roman powrócił...
 — A słyszałem, ożenił się podobno...
 — Troszeczkę, panie dobrodzieju, w Warszawie.
 — Widziałeś pan panią Romanową?
 — Miałem ten honor: byli oboje w cukierni, kupowali ciastka kremowe. Pani się zna. Chwaliła, że takie same jak w Warszawie u Lourse’a, tylko większe. Firma nasza uczciwa, nie skąpi kremu dla łaskawych konsumentów, nie żałuje nic...
 — Ładna pani młoda?
 — Rzecz gustu, panie dobrodzieju, podług upodobania.
 — Ale podług pana, przecież znawca jesteś...
 — Oho! ci devant znawca, koneser... Tak, panie dobrodzieju, koneser, koneser... ach! to już dawno minęło...
 — Ależ nie odpowiadasz pan wprost na zapytanie: czy pani Romanowa ładna, czy brzydka?
 — Bardzo, bardzo ładna, ci devant... i monumenti della bellezza passata... Ricordi...
 Regent się śmiał.