Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/235

robione, zapracowane uczciwie. I co ojczulkowi szkodzi, że jego córka już nie jest zerem, ale robotnicą? że nie traci czasu napróżno?...
 — Pięknie to, moje dziecko, ale...
 — Jakież „ale,“ ojcze?
 — To wszystko do czasu. Pójdziesz za mąż — i co zrobisz z tą altaną i aparatami? Chyba nie zasiądziecie oboje pod szklanym daszkiem...
 — O tem potem...
 — Masz zamiar starą panną zostać?
 — Broń Boże! ale jak obecnie, nie życzę sobie zmiany losu. Jest mi dobrze, mam najzacniejszego ojca, ciotkę poczciwą, mam zatrudnienie, miłe towarzystwo, jestem zdrowa — czego mogę żądać więcej od losu?..
 — Więc jesteś szczęśliwa zupełnie?
 Zamyśliła się.
 — Prawie, — odrzekła.
 — Prawie... a więc nie zupełnie. Powiedz że mi, cóżby ci jeszcze kupić — zapytał z uśmiechem: — może drugą altanę i z dziesięć aparatów? Nie?..
 — Nic teraz nie powiem.
 — Ale tajemnica ta może się kiedy odsłoni w przyszłości?
 — Może, może... nie wiem. Tymczasem dobrze jest, jak jest...
 Przeszło kilka miesięcy; nastała zima i mrozy. Następca Mateusza, Walenty, codziennie odwoził pannę Wandę do miasta i przyjeżdżał po nią eleganckiemi sankami. W willi regenta kilka razy