Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/242

tego, że mi zależy na pośpiechu.“ To jest cała prawda. Ja brałem ten interes do głowy, myślałem trochę, przyjechałem tu.
 — Wiesz doskonale, że ja nie mam zamiaru kupić. Po cóż więc czas tracić napróżno?
 — Prawda, ale ja wiem i to, że do pana przychodzą ludzie po radę, pytają się: co można kupić? gdzie dobrze pieniądze ulokować? Ja wiem, że pan regent niejednego amatora ma. Moglibyśmy doskonale zarobić.
 — To jest kto?
 — Pan regent trochę, ja trochę.
 — Niemam zamiaru być twoim wspólnikiem, panie Wasserman.
 — Czy to, z przeproszeniem, może panu ubliżać?
 — Nie, ale wogóle wdawać się w to nie chcę.
 — Dlaczego?
 — Nie widzę potrzeby usprawiedliwiać się.
 Wasserman zrobił minę płaczliwą.
 — Panie regencie — rzekł, — na co ja mam być skrzywdzony? Ja mam żonę i dzieci, ja poniosłem już na ten interes wielkie koszta, wielkie wydatki! Napracowałem się około tego — już ducha w sobie nie czuję, pół zdrowia straciłem latając.
 — I to wszystko przez półtrzeciej godziny! Od ósmej do wpół do jedenastej. Bardzo szybko tracisz zdrowie i pieniądze, panie Wasserman. Oszczędzaj się, bo jeżeli dalej pójdzie w tym stosunku, to o pierwszej już wcale zdrowia mieć nie będziesz.