Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/243

 — Pan dobrodziej żartuje! Ja jestem ukrzywdzony, a pan jeszcze żartuje. Nie spodziewałem się po takiej godnej osobie...
 — W czem u licha pokrzywdzony jesteś?
 — Pan da kupca — a ja co będę miał?
 — Powiedziałem ci raz, że się w to mieszać nie myślę. Szukaj nabywców, skoro tego od ciebie żądają; mnie nic to nie obchodzi.
 — Taki korzystny interes!
 — Wszystko mi to jedno...
 — Przepraszam pana, ale...
 — Cóż jeszcze?
 — Czy to już ostatnie pańskie słowo?
 — Ostatnie.
 — No, to po co ja tu przyjechałem? po co pędziłem konia? dlaczego ja się ziębiłem na taki paskudny mróz?
 — Ja ci na to pytanie odpowiedzieć nie umiem.
 — No, więc ja odjadę... z czem ja odjadę? A, panie regencie, ja się nie spodziewałem takiego skutku...
 — Idź-że już sobie raz i nie nudź mnie. Ja mam swoje zatrudnienia i nie chcę o tem słyszeć.
 Wasserman w najgorszym humorze opuścił willę, usiadł na biedkę i okładając chudą szkapę biczem, odjechał pośpiesznie do miasta.
 W głowie mu się pomieścić nie mogło, że może się znaleźć na świecie człowiek, który mając wszelkie widoki przeprowadzenia korzystnego interesu, nie chce do tego ręki przyłożyć.