Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/248

 Kalasanty uderzył się w czoło.
 — A toż ze mnie! — zawołał, — żebym ci też takiej nowiny z miejsca nie powiedział! Nadzwyczajne rzeczy się dzieją, nadzwyczajne. Całe miasto tylko o tem mówi.
 — Ale o czem?
 — A no, o Wolmańskim.
 Salezy poprawił okulary i zaczął cedzić powoli:
 — Lepszy łut szczęścia, aniżeli funt rozumu. Nigdy ja go za zdolnego obrońcę nie miałem, gdyż najprostsze sprawy nieraz fuszerował, ale co szczęśliwy, to szczęśliwy!...
 — Tak, tak — potwierdził Roman, — szczęśliwy... Słyszę, podobno wspaniały dom w Odesie, majątek w Krymie, plantacye tytuniu, fabryka tabaki...
 — Co tam tabaka i plantacye! podobno winnice są, i jakie jeszcze!
 — Ależ moi drodzy, co to wszystko znaczy? — rzekł regent: — rzucacie jakieś półsłówka, a ja siedzę, jak na niemieckiem kazaniu, nic a nic nie rozumiem...
 — Ja ci wytłómaczę, — rzekł Kalasanty.
 — Nie jesteś tak dobrze poinformowany, jak ja... — oświadczył Salezy.
 — Za pozwoleniem — wtrącił Roman, — ja mam wiadomości bezpośrednio od kogoś, co rozmawiał z Wolmańskim...
 — Widzisz, panie regencie — rzekł Salezy: —