Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/258

 — Ojcze, jestem w tej chwili szczęśliwa, niewymownie szczęśliwa!.. chciej go przyjąć za syna i pobłogosławić!
 — Ależ mów jaśniej, dziecko...
 — Ja go oddawna kocham... Pozwól, ojcze, aby cię o moją rękę poprosił.
 Regent wskazał córce krzesło.
 — Siądź, Wandziu — rzekł. — Nie wymieniłaś nazwiska, ale ja wiem, domyślam się, kogoś wybrała...
 — A ojciec ma co przeciw niemu?
 — Nic a nic... Owszem, niech przyjdzie. Powierzę mu cię z całem zaufaniem.
 — O, mój najdroższy ojczulku, on nas nie zawiedzie!
 — Tak mu ufasz?
 — Jak sobie samej.
 — Przykro mi będzie rozstawać się z tobą, moja droga, ale skoro w tem szczęście twoje... trudno. Opuścisz mnie, Wandziu...
 — Mógłby ojciec z ciocią przy nas zamieszkać...
 — A nie, moja duszko, nie! W tym domu życia dokonam... Zresztą, co będzie, jak będzie, pomówimy jeszcze, naradzimy się. A teraz, moja droga, powiedz mi, na co ci był potrzebny zakład i to fotografowanie... to, jak nazywa Kalasanty, kręcenie bicza z piasku?
 — Odpowiem ojczulkowi krótko i kategorycznie: nie straciłam czasu, nauczyłam się czegoś pożytecznego, umiejętnością moją podzieliłam się