Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/35

i o owej skorupie nasiąkłej za młodu... Wojował, wojował, i dowojował się...
 — Ależ jeszcze nic nie wiemy...
 — Tak, ale swoją drogą może istnieć domniemanie.
 Partya się skończyła wcześnie, zegar wskazywał dziewiątą, podano kolacyę, ciotka Malwina i panna Wanda robiły honory domu. Głównym przedmiotem rozmowy był oczywiście pan Roman i nieznana osoba, która mu klina w głowę zabiła. Gubiono się w przypuszczeniach, ale wobec braku wszelkich danych, nikt nie mógł wywnioskować nic prawdopodobnego.
 Pan Kalasanty ciągle się uśmiechał i miał minę tajemniczą; zarazem na jego twarzy malował się wyraz wielkiego zadowolenia i zarazem tryumfu.
 Dopiero gdy zaczęto sprzątać ze stołu, odezwał się:
 — Wierzycie teraz w skuteczność mojej metody, w zbawienne skutki gimnastyki? Czy dowód jaki dałem, jest dość przekonywający?
 — Pokaż nam ten dowód, — rzekł pan Salezy.
 — Nie widzicie pustych talerzy i półmisków? Gdzież się podziały te kurczęta, ta masa mizeryi, sałaty? gdzie jest ten chleb wyborny, ta legumina wspaniała, przynosząca zaszczyt gospodyni i vice-gospodyni? gdzież się to podziało?
 — Oczywiście, zjedliśmy — rzekł pan Salezy.
 — My? myśmy zjedli?... jesteś w grubym błędzie, kolego. Podoba mi się to: my! przecież