Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/59

ciebie mi było potrzeba... Ale cożeś to taki jakiś nie swój dzisiaj?
 — Zmartwienie mam, czuję się jakby przygnębionym.
 — Wszystko głupstwo, wszystko przeminie... tylko trochę gimnastyki, ruchu...
 — Dajże mi pokój ze swoim ruchem, mój Kalasanty kochany. Nie to mi w głowie...
 — To źle. Gubisz się, kochany przyjacielu, sam dobrowolnie się gubisz. Słuchaj, dam ci parę hantli pięciofuntowych. To zbawienne, jak ci dobrze życzę.
 — Daj pokój, moje cierpienia są, natury moralnej, a na to żadna gimnastyka nie pomoże...
 — Właśnie, że tylko gimnastyka i nic więcej. Kręcisz głową? krzywisz się? Nie, to nie! Sam sobie winę kiedyś przypiszesz, że nie usłuchałeś dobrej rady.. Nie wspomnę już więcej o tem, gdyż nie mam zwyczaju narzucać się... Gdzież zamierzasz przepędzić wieczór dzisiejszy?
 — Wracam do domu.
 — Zaraz?
 — Natychmiast.
 — Nie róbże głupstwa! Ja idę na wieczór do Andrzeja, będzie tam kilka osób, wint na dwa stoliki... Właśnie, idąc, myślałem o tobie, a tu najniespodziewaniej wpadłeś mi w ręce; Przyznaj, że szczególny wypadek, wyraźna wskazówka losu i zarazem znak nieomylny, że karta iść będzie doskonale. Gorgoniuszu! takich rzeczy nie można