Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/70

dalej, do matki. Pamiętam tę rozmowę. Ktoś oponował, i ty również dowodziłeś, że pogląd Janka jest jednostronny... Wanda nie wtrącała się wcale do rozmowy, lecz przysłuchywała się uważnie, i spór ten zrobił na niej wielkie wrażenie. Rumieniła się i bladła na przemiany.
 — Powiedz mi, skąd taka wrażliwość?
 — O, już oddawna ta dziewczyna marzy o samodzielności, chce coś robić, chce być pożyteczną ludziom — a dobrobyt, wygody, które ma bez żadnej troski, są dla niej jakby wyrzutem sumienia. Zapytywała mnie nieraz o radę, co ma czynić, żeby zużytkować siły swe i chociaż cokolwiek sobie samej zawdzięczać. Marzeniem jej było nauczyć się choćby fotografii, kupić zakład i dać w nim zatrudnienie kilku biednym dziewczętom.
 — Wcale nieźle pomyślane, ale coby na to powiedział szanowny pan regant, oraz jego przyjaciele i doradcy? Zakrakaliby dziewczynę.
 — Ona też tego się bała, ale teraz, jak widzę, chce wystąpić stanowczo.
 — No, także się nie w porę wybrała!
 — Dlaczego nie w porę?
 Pan Feliks odpowiedział na to:
 — Ojciec ją chce za mąż wydać.
 — Nic o tem nie wiem...
 — Ja się dowiedziałem niechcący, na mieście. Wolmański złożył wizytę, i jak się zdaje, pomiędzy nim a regentem nastąpiło zupełne porozumienie.