Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/127

— 121 —

 — Sądzę, że i pod innymi również będą zgodne.
 — Tak pan myśli?
 — Naturalnie, jakżeby inaczej być mogło.
 — Czasem.
 — A nie, jeżeli się kocha.
 — Czy miłość jest trwała?
 — Wieczna — szepnął, całując jej rękę.
 Uśmiechnęła się i spojrzała na niego tak, jak gdyby chciała powiedzieć:
 — Będziesz się miał zpyszna, jeżeli kłamiesz.
 — Wieczna, wieczna — powtarzał, — taka jak dziś, będzie i jutro i za rok, i za dziesięć.
 — Nie zapominaj, kochany panie Ignacy, że ja jestem wdowa.
 — Więc cóż stąd?
 — Więc już słyszałam wyznanie miłości i wiem co to warto.
 — O! nie chcę ubliżać pamięci mego szczęśliwego poprzednika, ale jak niema dwóch jednakowych liści na drzewie, tak też niema i dwóch ludzi jednakich.
 — Tak pan myśli?
 — Bez wątpienia. To jest pewnik, fakt nawet przez naukę stwierdzony.
 — A zatem, z tego pewnika wypływa, że ja, próbująca szczęścia w małżeństwie po raz drugi, mogę trafić, albo na lepszego towarzysza, albo na gorszego.
 — Dlaczego na gorszego?