Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/128

— 122 —

 — Bo, jak pan mówisz, dwóch jednakowych niema.
 — Ja miałbym być gorszym, ja który obecnie czuję się tak szczęśliwym, tak szczęśliwym, że wypowiedzieć tego nie umiem.
 — Czy istotnie tak? — zapytała z uśmiechem.
 — Tak, jak może szczęśliwym być człowiek, któremu się najpiękniejszy sen wyśni, jak marzyciel widzący spełnienie swych pragnień.
 — Jesteś pan marzyciel? Ja bardzo lubię marzycieli.
 — Marzyciel... zawsze marzyciel... prawie od dziecka, umysł mój marzeniami był zajęty.
 — Może pan poeta... nie tworzyłeś nigdy wierszy, panie Ignacy?
 — Co prawda, nie. Marzyłem dla siebie, nie widząc potrzeby wtajemniczania obcych.
 — A gdybym ja chciała poznać pańskie marzenia?
 — To co innego. Pani wiesz, że obcą dla mnie nie jesteś.
 — A czybyś pan wyznał mi wszystkie?
 — Oczywiście.
 — Bez wyjątku?
 — Bez najmniejszego.
 — Ej, panie Ignacy, ostrożnie, bo gdyby mi tak przyszła ochota zajrzeć w głąb pańskiej duszy, a przecież jak pan powiadasz, jest to niby moja dusza, ta pańska dusza i to podobno na zawsze.