Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/133

— 127 —

 — Zapewne o ładnej...
 — Nie wiem.
 — No, przyznaj się, panie Ignacy. Cóż to zdrożnego, że młody człowiek marzy o ładnej kobiecie? Powszechnie tak się dzieje. Czy pańska wyśniona była blondynka?
 — Nie.
 — A więc brunetka, tak jak ja. Ej, figlarzu, pochlebiać mi chcesz, wmawiać, że marzyłeś o mnie, wówczas jeszcze kiedy ci znaną nie byłam.
 — Ależ zapewniam panią, że to nie była brunetka.
 — Ani brunetka, ani blondynka, więc oczywiście ruda. Oryginalny gust.
 — I nie ruda, niech mi pani wierzy.
 — To już nie wiem jaka.
 — Ja sam nie umiem tego dobrze określić. Marzyłem o kobiecie, ale w tem marzeniu nie było wcale kobiety.
 — Cóż to za łamigłówka szczególna?
 — Trochę cierpliwości; jeżeli pani łaskawa słuchać, to wytłómaczę...
 — Najchętniej, zaciekawiasz mnie...
 — Otóż, przyznam się szczerze, marzyłem o kobiecie, ale nie o żadnej z grona moich znajomych, nie o żadnej z tych, które widywałem na ulicy, w teatrze, w ogrodach... Kobieta, która figurowała w tych myślach, była przyszła moja żona. Jaka ona miała być: brunetka, blondynka, szatynka... o tem myśleć nie mogłem, gdyż