Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/156

— 150 —

 — Moje dziecko — odzywa się rejent, — dziwne ty masz wymagania. Pan Antoni nie jest do robienia chińskich latarni...
 — Ja wiem o tem; ale ponieważ pan Antoni ma czas, a ja proszę, więc robić będzie. Prawda panie?
 — Oczywista, — odpowiadam.
 — A girlandy z dębowych liści, potrafi pan pleść?
 — I tego nie próbowałem...
 — Ja pana nauczę; bo widzi pan ja jestem bardzo biedna...
 — Pani?
 — Ach jaka ja biedna, jaka nieszczęśliwa! Nie masz pan nawet przybliżonego pojęcia.
 — Ciekawy jestem — zapytał rejent — jakie mianowicie nieszczęścia spadły na ciebie, moja Fruziu... Czy kotka uciekła, czy kanarek nagle zachorował...
 — Dziadzio się śmieje — a jednak.
 — Więc powiedz, cóż ci dolega?...
 — Za tydzień są moje urodziny, niestety.
 — A... więc to takie nieszczęście?... Cóż na to poradzić?... Każdy człowiek raz na rok musi taką klęskę przechodzić.
 — Dziadzio mnie nie rozumie. Ma być u nas zabawa.
 — Wiem o tem, jak corocznie, w ogrodzie.
 — A któż mi pomoże zrobić przygotowania do niej, ani dziadzio, ani babcia, a Kominkiewicz nie ma wcale gustu...