Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/165

— 159 —

te dary z podziękowaniem i uśmiechem, a wiersze odczytała babci. Dowiedziałem się, że była z tego powodu rada familijna, przypadkowo podsłuchałem jej zakończenie i ostateczne wnioski. Było to w ogrodzie, staruszkowie oczekiwali gości, siedząc w cienistej altanie, ja poprawiałem źle przymocowane latarki.
 Wtem doszedł mnie głos rozmawiających.
 — Uważasz mężu, jednak ten nasz pan Antoni szarmant...
 — Jakto szarmant?
 — Bukiet Fruzi przyniósł bardzo ładny...
 — Tak sobie...
 — Ganisz, bo nie z twego ogrodu, ale bądź-co-bądź bukiet... i wiersze, proszę cię, napisał bardzo zręczne... Czytałeś?
 — Czytałem...
 — I cóż?
 — Ha no, chłopak zdaje się nie zły, tylko to mi się niepodoba, że w głowie ma jakoś amoroso...
 — Amoroso?
 — A tak...
 — Cóż w tem złego, mój mężu, młody jest... a przypomnij-no sobie jegomość, jak byłeś w jego wieku, to ci także po głowie wiatr chodził... pamiętasz?
 — A pamiętam... ale to były inne czasy... teraz już mi się głupstwa więcej nie trzymają, wierszyków nie pisuję a i co do niego, to wolałbym