Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/168

— 162 —

 — Jakto, dziś? W takim dniu, w którym wszyscy pani winszują, składają życzenia.
 — Właśnie w takim.
 — Ależ na Boga, dlaczego?
 — Wiem ja dlaczego...
 — Niechże mi pani powie... O, gdybym mógł dowieść, jak mnie smutek pani boli, jak radbym go ulżyć pani... wyznałabyś mi swoją tajemnicę.
 — To nie jest, panie, tajemnica... Dziadzio ją zna, zna babcia, a i przed panem nie będę robiła sekretu... Pan taki dla nas życzliwy.
 — O niezawodnie pani.
 — A więc powiem... Smutek mój stąd pochodzi, że Jaś nie przyjechał.
 — Jaś?
 — Ach prawda, pan go nie znasz. Jest to młody człowiek, daleki nasz kuzyn, a mój narzeczony.
 — Więc pani ma narzeczonego?
 — Od pół roku...
 — I wyjdzie pani za niego?...
 — Za pół roku...
 — Nie wiedziałem, nie wiedziałem. Teraz rozumiem pani smutek... ale on przejdzie, pan Jan przyjedzie i będzie pani szczęśliwa, bardzo szczęśliwa. Daj Boże. Co do mnie, życzę pani szczęścia, szczerze, serdecznie życzę...
 Ukłoniłem się i poszedłem wprost do domu. Zdawało mi się, że piorun we mnie uderzył, że