Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/26

— 20 —

w pelerynce czerwonej, postępującego przed księdzem i dzwoniącego zawzięcie. Dziękował Bogu, że mu pociechy tej dożyć pozwolił.
 Po raz ostatni spotkałem Jaworka przed rokiem, zestarzał się jeszcze bardziej, pochylił jakby ciężarem niewidzialnym obarczony, na humorze stracił — poznać go było trudno.
 Powszedni to dzień był, w lecie, rankiem, starowina z książką w ręku, do wsi kościelnej dreptał.
 — Niech będzie pochwalony.
 — Na wieki.
 — Dokąd Pan Bóg prowadzi?
 — Do domu swojego, na Mszę idę.
 — Zdrowiście?
 — Bóg zapłać, jak stary, skrzypię — i czekam.
 — Na co?
 — Na zawołanie Boskie.
 — Smutni jakoś jesteście.
 — A toć mówi się w psalmie: „Smutna jest dusza moja, aż do śmierci... zwiądłem jako siano i stałem się jako wróbel samotny na dachu”.
 Przy tych słowach ciężko westchnął.
 — Wam coś dolega?
 — Nie, panie.
 — Żadnego zmartwienia nie macie?
 — A jakżeby? Chleb, chwalić Boga, jest, dzieci dobre, rola rodzi, klęski mijają...
 — A przecież, jakoś tak wyglądacie jakby wam coś bardzo przykrego się stało? Powiedzcie szczerze.