Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/39

— 33 —

 — Bywa zawsze, lecz mama czeka; właśnie przysłała mnie, abym poprosiła wujaszka na dół No, proszę, pomogę zejść ze schodów
 Skończyło się śniadanie. Ojciec poszedł w pole, matka do swoich zatrudnień, Józia zaś zaprowadziła wujaszka do altanki.
 — Oto — rzekła — jest, to ciche schronienie jest stół, fotel, papier, atrament, pióra, wszystko przygotowałam. Dzikie wino nie dopuszcza słońca i daje upragniony chłód, a teraz niech wujaszek siada i pisze ile tylko chce i o czem chce.
 — Dobrze kochanie, napiszę...
 — Co?
 — „Historyę pary zagniewanej.”
 — O nie, nie.
 — A więc obrazek pod tytułem: „Pogodzeni.”
 — To jeszcze niewiadomo. Nie trzeba łowić ryb przed niewodem.
 — A więc, ale to już stanowczo: „O Józi kapryśnicy ksiąg siedmioro, z prologiem i epilogiem”.
 — Po co straszyć, kiedy wujaszek tego nie zrobi...
 — Takaś pewna?
 — Jak najpewniejsza, do widzenia wujaszku, uciekam, nie przeszkadzam. Obiad za trzy godziny, przyjdę po wujaszka. Czy przez trzy godziny można dużo napisać?.
 — Jak czasem.
 — W takiej ciszy, to chyba bardzo dużo. Do widzenia, do widzenia.