Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/45

— 39 —

 — Wiem, i to wiem, żeście się pogodzili... wybaczyłaś mu wspaniałomyślnie.
 — Mój Boże, cóż miałam robić. Taki był smutny, tak prosił, więc podałam mu rękę. My zawsze jesteśmy lepsze. Ale mój wujaszku, kto wujaszkowi o tem powiedział?
 — Twoje oczy, twój uśmiech, rumieńce jakie masz na twarzy.
 — To okropna rzecz!
 — Co?
 — A te nieznośne rumieńce! te, jak je mój ojczulek nazywa „raki.” Nieraz i mama myśli, że ja co myślę, a ja wcale nie myślę, tylko gorąco mi jest, więc... Doprawdy zazdroszczę wszystkim bladym dziewczynom, które nie mają w sobie ani jednej kropli krwi.
 — Takich niema wcale, a bladym nie zazdrość, ciesz się że masz zdrowie i niech ci ono na długie lata wystarczy. Ale jakże z tym panem Stefanem? Opowiedzno mi szczerze. Kochasz go bardzo?
 — Albo ja wiem...
 — To nie odpowiedź. Powiedz raczej od razu, że go nie kochasz, że jest ci niemiły, nieznośny, że ulegasz tylko woli rodziców, przyznaj się szczerze, a wujaszek się w tę sprawę wda, ocali cię od nieszczęścia i będziesz wolna...
 — Co wujaszek mówi?
 — Skoro go nie kochasz.
 — Ależ...