Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/50

— 44 —

 — Nie martw się, dziecko, powróci jutro, będzie po jutrze, i na trzeci dzień, i za tydzień, a po kwartale odjedziecie oboje razem do siebie.
 — Ja wiem.
 — A więc czemuż się smucisz?
 — Bo widzi wujaszek, miałam mu coś powiedzieć ważnego, nadzwyczaj ważnego i zapomniałam na śmierć...
 — To przypomnisz sobie i powiesz mu jutro.
 — Tak to się wujaszkowi zdaje... ale chodźmy, odprowadzę wujaszka do altanki.
 — Po co się masz trudzić, moje dziecko, pójdę sam.
 — A nie, odprowadzę, życzyć będę dobrej nocy i pomyślnej pracy.
 — Dziękuję serdecznie.
 Była bardzo cicha noc letnia, taka spokojna, że ani jeden listek nie drgał na gałęzi... Na niebie jaśniał księżyc i mrugały jasne gwiazdki... Józia szła, niosąc wielką lampę w ręku, światło padało wprost na jej twarzyczkę, która też na tle nocy rysowała się, jak kamea.
 — Oczywiście wujaszku, jutro rano nie kazać budzić.
 — Dlaczego?
 — Nocne Marki długo lubią sypiać.
 — A czyż ty nie jesteś nocnym Markiem, mała?
 — Ja?
 — Naturalnie.