Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/55

— 49 —

czy brzydkich gadów, czy wreszcie w ludzkim świecie... wszystko jedno.
 — A mnie się zdaje... Nie wiem tylko, czy mi to mówić wypada?...
 — No cóż? mów.
 — Otóż wujaszku mnie się zdaje, że cisza bywa czasem.
 — W jakim wypadku?
 — Oto wczoraj rozmawiałam z moim narzeczonym, mówiliśmy dość długo, a potem on umilkł, ja umilkłam, on wziął mnie za rękę i siedzieliśmy tak przez jakiś czas w milczeniu. Jak to długo było nie pamiętam. Może pięć minut... może godzinę i zdawało mi się wtedy...
 — Cóż?
 — Nie wiem jak to powiedzieć... Zdawało mi się, że niema wcale ani świata, ani ludzi, że niebo, ziemia, słońce, wszystko się gdzieś podziało, zniknęło, że niema nic, tylko nas dwoje i cisza, taka wielka, bezwzględna cisza...
 — Cisza przed burzą!
 — A wujaszku, to niegodziwie! Ja byłam szczera, a wujaszek to w żarty obraca. Wujaszek wyśmiewa się ze mnie, a ja... ja jestem blizka płaczu, są uczucia, z których szydzić nie wolno.
 — Ja też nie szydziłem.
 — A burza?
 — To tak tylko nie gniewaj się... a co do owej ciszy ja w nią wierzę, ona jest taka wewnętrzna cisza.. ona bywa. Jeżeli się oddasz