Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/79

— 73 —

ponsowym, bo zielony ma inne przeznaczenie. Pamiętajże.
 — Ależ, owszem cioteczko, tylko niech mi ciocia poradzi, jak się mam ubrać.
 Ciotka zrobiła minę bardzo poważną i po namyśle odrzekła:
 — Widzisz, tak, na poczekaniu trudno. Rzecz jest bardzo ważna i wymaga namysłu. Nic łatwiejszego jak strzelić bąka. Zostaniesz u mnie na obiedzie i naradzimy się.
 — Rodzice czekać będą.
 — Nic nie szkodzi, zresztą od czego Zośka, pobiegnie i da znać. No, słyszysz mała, idź i zaraz wracaj.
 Jeszcze pani Weronika mówić nie skończyła, jak dziewczyna, trzasnąwszy drzwiami, wybiegła na ulicę.
 — Jedno z dwojga — rzekła sentencyonalnie ciotka, — albo będzie z niej kobieta pełna energii, albo dwunastej próby latawiec.
 — Kto ciociu?
 — Ano... jakże ją... zapomniałam. Ach tak... naturalnie, Zośka.
 — Dobre jakieś dziecko.
 — To też właśnie trzymam ją krótko, żeby się nie popsuła. Wczoraj wytargałam ją za uszy.
 — Ach ciociu, jakżeż można!
 — Trudno, jeżeli chce zostać kiedyś sklepową, to niech się uczy za młodu.