Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/92

— 86 —

 — Ha, no, wiedzą sąsiedzi jak kto siedzi, spotkałem się przypadkowo z panem Kellerem i on mi właśnie wspominał.
 — W istocie, wyjeżdżałem, ale tylko na dwa dni.
 — Daleko?
 — I... nie bardzo... parę stacyi koleją. Wróciłem przed dwoma godzinami i udałem się zaraz tutaj, w przekonaniu, że państwa spotkam.
 — Spodziewam się — rzekła pani Joanna, — że odprowadzisz nas do domu i zostaniesz na herbacie.
 — Z największą przyjemnością, ciociu.
 — No, to podajże rękę Teofilce i pospieszajmy, bo kawał drogi do domu, a dorożką jeździć nie lubię. Trzeszczy to, huczy, trzęsie i kosztuje.
 Młody człowiek zbliżył się do panny Teofili z zamiarem podania jej ręki.
 — Bardzo dziękuję, jestem dość silna, aby iść o swojej mocy.
 — Czem panią obraziłem?
 — Niczem.
 — Jednak się kochana kuzyneczka gniewa.
 — Kuzyneczka bardzo daleka, a...
 — Może nie kochana?
 — Nie chcę o tem wiedzieć.
 Jakaś grupa przechodniów rozdzieliła młodą parę.