Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/93

— 87 —

 — Widzi pani, jak to źle nie słuchać rodziców, w takim tłoku trzeba koniecznie iść pod rękę. No, służę pani.
 — Jeżeli to ma być koniecznością.
 Oparła się lekko na jego ramieniu, przez jakiś czas postępowali w milczeniu, on przerwał je pierwszy.
 — Ciekawym, co też kuzynka o mnie myślała?
 — Nic.
 — Zupełnie?
 — Ani przez jedną chwilę nawet.
 — Przepraszam, ale nie wierzę.
 — Grzeczny pan jesteś i nic a nic nie zarozumiały! Skoro powiadam, że nie myślałam, to powinno panu wystarczyć. Na jakiej zasadzie możesz mi pan przeczyć?
 — Widzę, że pani jest zagniewana, a nie wyobrażam sobie, jak można się na kogoś gniewać, wcale o nim nie myśląc.
 — Właśnie, że można.
 — Jabym nie potrafił!
 — A ja umiem.
 — Więc pani jednak przyznaje, że się na mnie gniewa.
 — No, tak, gniewam się; chociaż właściwie, co pana może interesować mój gniew?
 — To pytanie! przecież ja chcę z panią być w zgodzie, w harmonii jak najlepszej, zawsze, zawsze, przez całe życie.