Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/94

— 88 —

 Właśnie przechodzili obok latarni ulicznej, przeto żywy rumieniec, który nagle na twarzy panny Teofili wykwitnął, nie mógł się ukryć przed wzrokiem młodego człowieka.
 — Czy mi już pani przebaczyła? — szepnął przytulając silniej jej rękę do siebie. — Ja nie wiem, com właściwie zawinił, ale przepraszam stokrotnie, obiecuję poprawę z całego serca, tylko niech się pani nie gniewa. No jakże?
 — Ja nic nie mówię.
 — Jak mam to milczenie rozumieć?
 — Jak się panu podoba. Dlaczego mi pan nie powiedziałeś, że wyjeżdżasz?
 — Bo mi niespodziewanie podróż wypadła.
 — Same niespodzianki... i dokąd to pan odbywałeś wędrówkę?
 — Bardzo niedaleko.
 — Tak samo odpowiedziałeś pan przed chwilą memu ojcu, ale ja nie jestem mocna w geografii i przyznam się ze wstydem, że nie wiem w której stronie świata leży miasto, czy wieś Niedaleko. Takiej ignorantce jak ja, należy się bliższe wyjaśnienie.
 — Co pani po tej wiadomości?
 — Właściwie nic, ale kto żąda przebaczenia, musi być szczerym.
 — A więc będę nim. Jeździłem do Siedlec.
 — A po co?
 — W pewnej sprawie... w sprawie majątkowej.