Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/95

— 89 —

 — Tak? To pan posiadasz majątek? Nie wiedziałam o tem.
 — Właściwie nie mam, ale kiedyś mogę mieć, w przyszłości.
 — Hm... hm... Śliczną przyszłość masz pan przed sobą. Ojciec mówił, że czeka pana awans, że z czasem zostaniesz jakimś bardzo wielkim dygnitarzem. Onieśmielona jestem... i doprawdy nie wiem jak mam pana tytułować, czy mówić „szanowny dyrektorze,” czy też „panie dobrodzieju.”
 — Jabym pragnął, żeby pani tytułowała mnie kuzynkiem... Ignasiem.
 — Co to, to nie.
 — A jednak był czas, że mówiliśmy sobie po imieniu.
 — Czas przeszły, dokonany, a zatem nie powracający się już.
 — A jednak taki przyjemny! Czy nie chciałaby pani, żeby się wrócił?
 — Albo ja wiem? Ostatecznie wolałabym kuzynku, widzieć cię takim jak niegdyś, miłym, wesołym chłopcem, aniżeli...
 — Jakim?
 — A takim oto skrytym, pełnym tajemnic dygnitarzem przyszłości, właścicielem majątków.
 — Ach, kuzyneczko, Filu! ja dla ciebie zawsze...
 — Dzieci, dzieci! — zabrzmiał głos pana Ludwika.
 Młodzi stanęli.