Strona:Klemens Junosza - Wnuczka.djvu/11

 — Ależ pani dobrodziejko, rzekł pan Ludwik przecież ja skoro pod dachem pani zamieszkam będę dla niej prawdziwie męzką opieką i w potrzebie...
 — W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego! zawołała wdowa czyż to ja w moim wieku jeszcze tam jakich opieków, mam potrzebować — siedemnaście lat z łaski pana Boga wdową jestem i żadnej opieki nie potrzebowałam, to i nie potrzebuję.
 — Nie chciałem obrazić szanownej pani dobrodziejki, ale przystąpmy do rzeczy, daję tysiąc dwieście i sprowadzam się jutro...
 To mówiąc pan Ludwik złożył zadatek, ukłonił się i wyszedł.
 Panna Ludwika przypatrywała mu się przez dziurkę od klucza.
 Weszła do salonu zarumieniona jak wiśnia i zapytała babci.
 — Prawda, jaki to porządny człowiek...
 — Od powietrza, głodu, ognia i takich porządnych zachowaj nas Panie, wyobraź sobie oświadczył mi się z opieką, ale powiedziałam mu takie verba veritatis, że mu aż w pięty poszło...
 — Ale, moja babciu, jaki on ładny.
 — Ludwisiu! Ludwisiu! zapytała zacna matrona w najwyższym niepokoju, może ty już co myślisz.
 — Ależ nie, kochana babciu, ja nic nie myślę, zkąd znowu?
 — Masz rację moje dziecko, to jakiś łobuz, obibok, zawalidroga... od powietrza, głodu ognia, zachowaj nas panie.