Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/127

 — Więc w najpiękniejszym poemacie lub romansie... czy zgoda?
 — Najzupełniejsza... ale w zamian za przyjaźń proszę o otwartość... chcę poznać stan serca panny Marty.
 — Dlaczego nie zapyta pani o to jej samej?
 — Bo ją mam zamiar zapytać o stan twego serca, mój panie sąsiedzie szanowny...
 — To już zakrawa na szykanę.
 — Nie, to tylko ciekawość... Ciekawość taka, jaką wzbudza w nas naprzykład podróżnik, powracający z odległych a nieznanych krain. Każdy zarzuca go pytaniami... wszak prawda? Otóż widzisz pan, dla mnie właśnie piękna kraina miłości jest terra incognita, jak mówi ów pan otyły, z dużemi wąsami, którego miałam sposobność poznać w Zielonce. Co nieznane to ciekawe, nieprawdaż? i dlatego właśnie radabym się was moi państwo zapytać: gdzie leżą te ponętne krainy wiośnianych zachwytów? jaka droga do nich prowadzi, jaki klimat w nich panuje, kto je zaludnia? rzeczywiści ludzie, czy też jakie duchy o białych skrzydłach. Czy się tam śmieją, czy płaczą?
 — Jednem słowem, idzie o bagatelkę... o geografię tej zaczarowanej krainy...
 — Będę panu bardzo wdzięczną za jasny i przystępny wykład.
 — Niestety! trafiłaś pani nie na specyalistę.
 — Nie uciekaj się pan do wybiegów... pamiętaj, że mieszkamy w jednej parafii.
 — Więc cóż ztąd?