Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/16

 — Co ja mam gadać? co gadać?! całe gadanie: dwa słowa.
 — Jak tam chcecie; ja idę dzwonić.
 — Po co?
 Szymon chciał odpowiedzieć, lecz w tej chwili ksiądz wszedł do pokoju.
 Boruch z uprzejmością wielką do samej ziemi się skłonił.
 — Kłaniam — rzekł, — bardzo kłaniam wielmożnego kanonika dobrodzieja.
 — Jak się masz, panie Boruch? Cóż cię to w moje progi sprowadza?
 — Bogu dziękować, nic; tak sobie wstąpiłem przejazdem...
 — Dokąd-że dążysz?
 — Tak... za interesem, wiadomo księdzu kanonikowi, jak żyd: tu trochę, tam trochę, aby żyć...
 Szymon sprzątanie skończył i wyszedł. Boruch obejrzał się uważnie na wszystkie strony i rzekł ciszej:
 — Ja powiem całą prawdę: ja trochę do Zielonki jadę...
 — Po co?
 — Niby tam miała być dziś licytacya...
 — I miałbyś też sumienie?...
 — Co sumienie? Jakie sumienie? Czy ja tam jadę, broń Boże, kogo zabić, albo okraść?... Ja jadę co kupić...
 — Ale zawsze; komu, jak komu, ale tobie, mój panie Boruchu, nie wypada; tam dorobiłeś się, porosłeś