Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/172

 — Nie wiem, proszę ojca, trudno to naprzód przewidzieć.
 — Tembardziej...
 — W takim razie budowę fabryki odłożymy do czasu mego powrotu.
 — Szkoda! rozniosło się już po okolicy, ludzie mówią o tem, pomiędzy chłopstwem nawet chodzą już wieści o spodziewanych z tego tytułu zarobkach, a tak rozsypie się to wszystko w proch, dlaczego?
 — Mój ojcze, co się odwlecze to nie uciecze. Wrócimy jeszcze kiedyś do tej myśli.
 — Et, niezawsze... ale powiedz-że mi, Jasiu, kiedyż ty chcesz wyjechać?
 — Im prędzej tem lepiej. Spróbuję wszakże jeszcze z matką pomówić. Może da się przeprosić, może jej wytłumaczę. Od tego naturalnie zależeć będzie czas mego odjazdu.
 — Wiesz co, to jest myśl. Pójdźże teraz do matki zaraz; jest u siebie.
 — Pójdę, ojcze — rzekł sędzic.
 — Tak, pójdź, pójdź... i powróć do mnie, ja będę czekał na ciebie.
 Poczciwy sędziulek usiadł na fotelu, zapalił cygaro i czekał.
 Po kwadransie wszedł pan Jan, blady, niespokojny.
 — Spodziewałem się tego. Weronisia twardy ma charakter. Sądziłem przecież, że dla ciebie zrobi wyjątek.
 — Niestety!