Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/197

 Rzekłszy to, sędzia usiadł przy stole, oparł głowę na rękach i zadumał się.
 Rozmyślał długo i wzdychał ciężko, aż go dopiero przybycie sędziny z tych medytacyj wyrwało.
 Przy obiedzie sędzina odezwała się:
 — Mój drogi, zdaje mi się, że widziałam na grobli powracającego ztąd Borucha. Czy wstępował tu?
 Sędzia poczerwieniał, jak burak.
 — E, nie! — rzekł — a raczej był... Tak, w samej rzeczy, zdaje mi się, że był... Był... był...
 — Co chciał od ciebie?
 — Cóż żyd może chcieć? Pytał o zboże, tego owego...
 — Miał zamiar co kupić? — pytała, patrząc bystro w oczy mężowi.
 — Niby... coś tam przebąkiwał o jęczmieniu...
 — Przecież nie mamy na sprzedaż.
 — To jest... omyliłem się... on mówił o owsie... ale dlaczego tak się dopytujesz o Borucha, moja Weronisiu? Był to był... niech tam; od tego on żyd, żeby po dworach jeździł.
 — O! bez żadnej specyalnej myśli... tak sobie... i dziwię się nawet twoim wymijającym odpowiedziom.
 — Ja też bez żadnej myśli... także tylko tak sobie.
 Na twarzy sędziny ukazał się uśmiech przelotny.
 — Nie mówmy już o tem — rzekła — cóż mnie zresztą Boruch obchodzi?
 — I mnie niewiele, jak cię kocham, Weronisiu, bardzo mało... nawet, jeżeli mam prawdę powiedzieć, wcale nic... Żyd, jak wszyscy żydzi...