Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/201

 — Więcej nic?
 Sędzia siedział, jak na rozżarzonych węglach.
 — Hm... nic.
 — Źle robisz, mój mężu, że przedemną ukrywasz.
 — Co ja ukrywam?! Cóż znowu... taka jesteś podejrzliwa aż wstyd.
 — Nie mam żadnych podejrzeń, lecz pewność.
 — Zkąd pewność? jaka pewność? Dalibóg, moja Weronisiu, musiało ci się coś przyśnić.
 — Wstydź się, mężu, jesteś nieszczery. Chcesz pożyczać pieniędzy od żydów, chociaż gotówka jest w domu, to nie po gospodarsku... na co procenta opłacać? Nie mamy tak dużo, żeby w błoto wyrzucać...
 Sędzia zerwał się z krzesła.
 — Szelma żyd, papla! pleciuch! — zawołał z gniewem — niechno ja go zobaczę, to mu sprawię takie mydło, że dopóki żyć będzie nie zapomni!
 — Nie unoś się, gdyż nie masz czego! dobrze się stało, żem się dowiedziała o tem...
 — Ależ, moja Weronisiu! bo żebym ja to na karty, na hulanki, na jakieś panie... tego romanse, albo na coś podobnego... ale ja chciałem dla dziecka. Bóg świadkiem, że dla dziecka!
 — Właśnie, gdyby ci było potrzeba na karty i hulanki, to miałbyś racyę w sekrecie przed żoną pożyczać... ale gdy chodzi o dziecko, nie widzę najmniejszego powodu do sekretu. Tyś ojciec, ja matka, powinniśmy radzić wspólnie.
 — No... uważasz, pisał... w kłopotach jest... chciałem mu dopomódz, przecież człowiek ma serce nie z kamienia...