Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/206

 — Zkąd wiesz?
 — Wyrozumiałem to... z wielu okoliczności...
 — Wątpię...
 — Mówiłem ci, że Jaś pisał; chciałem list pokazać, aleś była taka zawzięta...
 — Rozżalona raczej...
 — Tak czy owak, dość, że nie chciałaś słuchać. Powiedziałaś, żeś nie ciekawa... A jednak gdybyś była pozwoliła mi mówić, dowiedziałabyś się...
 — Czego?
 — Hm, czego? Pomyślnej dla nas wiadomości.
 — Ciekawam, co dla nas pomyślnego teraz być może?
 — Ale! Weronisiu... ale! co też mówisz, nowina jest! ważna... a mianowicie, że o ile mi się zdaje, to z tego małżeństwa z niemeczką nic nie będzie...
 — Zkąd wiesz o tem? — zawołała sędzina, zrywając się z krzasła.
 — Wiem z listu... żebyś była pozwoliła...
 — Pokaż mi ten list.
 Sędzia spełnił żądanie. Pochwyciła list syna, przebiegła go szybko oczami i załamała ręce...
 — O ja nieszczęśliwa! — krzyknęła.
 — Co? co mówisz, Weronisiu?! Żal ci tego... znów chcesz płakać? No, jak mi Bóg miły, teraz ja sam już nie wiem, czego się trzymać? Chciał się żenić z niemką — nie byłaś szczęśliwa; teraz nie chce niemki — jesteś nieszczęśliwa?! Nie pojmuję, doprawdy nie pojmuję, o co ci idzie, moja duszko?
 — O co mi idzie!? o jego szczęście tylko...