Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/31

 Dla nadania sobie kurażu Szymon zaczął do Kurty przemawiać:
 — Widzisz, psie kusy, jak to źle... chciało się Zosi jagódek, a teraz co?
 Pies zatrzymał się, uszy sterczące nastroszył i spojrzał na dziada błyszczącemi oczami.
 — Co będzie? Et, bajki! nie bój się, piesku. Pan Bóg nad nami...
 W tej chwili zagrzmiało, druga błyskawica rozdarła obłoki i przy jej blasku krwawym można było dostrzedz już ową fatalną grobelkę, obsadzoną wierzbiną i brzózkami. Wielka wierzba, dyabelska siedziba, jeszcze potworniejszą się zdawała.
 Znowu błysnęło. Zerwał się wiatr gwałtowny, zakręcił tumanem kurzu i zawył dziwacznie.
 Szymon przeżegnał się.
 — „Kto się w opiekę poda Panu swemu“... — zaczął odmawiać półgłosem i rękawem grubej sukmany ocierał krople potu, występujące mu na czoło.
 Do wierzby było jeszcze ze dwieście kroków może.
 Kurta sierść nastroszył i głucho warczeć zaczął, w Szymonie duch zamarł ze strachu.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! — rzekł — Huzia go! Kurta! huź go, huź!...
 Kurta skoczył naprzód, szczekając; jednocześnie zrobiła się przerażająca jasność i huk taki, że zdawało się, iż cała ziemia zadrżała w posadach, że sklepienie niebieskie zawaliło się, zapadło.